Lisa

Ongeveer een jaar geleden was ik het helemaal zat, er moest nu eindelijk een einde komen aan de stijgende lijn die mijn gewicht liet zien. Ik ging bij mijn huisarts langs om te overleggen hoe ik mijn steeds terugkerend strijd nu structureel aan kon pakken. Omdat het beheersen van je gewicht twee kanten heeft (namelijk kennis over (gezonde) voeding, maar ook een psychologische kant), adviseerde hij mij aan de slag te gaan met een psycholoog.

Ik koos ervoor niet beide sporen tegelijk te bewandelen, maar om te beginnen met een dietiste. Van haar kreeg ik prima adviezen over wat ik het best kon eten zodat mijn gewichtstoename zou stoppen en ik vervolgens zou gaan afvallen. Dit lukte prima. Ik wist heel goed wat ik zou moeten eten en ik viel ook behoorlijk af. Maar op een gegeven moment was het probleem niet meer wat (en hoe) ik het best kon eten maar de uitdaging was om het vol te houden. Lange tijd heb ik gedacht: als ik maar geen suiker eet en ik mij heel strikt aan mijn dieet houd, dan lukt het mij wel. Dit heb ik ook al eens eerder langere tijd volgehouden. Maar toch viel ik weer terug in mijn oude eetgewoonte en bleef weer te veel (en zonder rem) eten en kwam weer aan.

Ik kwam tot het besef dat ik meer hulp nodig had om het vol te houden, dan advies over wat ik zou moeten eten. Ik besloot het andere spoor, uit het advies van mijn huisarts, verder te onderzoeken. Toen kwam ik bij Ariane Faas terecht. Een groepstherapie leek mij direct een goede opzet. Ik dacht: je kan veel van elkaar leren en elkaar stimuleren. Dit is ook zo gebleken. In de groepsbijeenkomsten ondervond ik dat ik het vaak makkelijker vind om de valkuilen van iemand anders te herkennen dan die van mijzelf. Als ik het dan bij iemand anders zie, ga ik het ook bij mijzelf herkennen. Ook kreeg ik vanuit de groep tips en complimenten. Het steunde mij om te ontdekken dat we allemaal, hoe verschillend ook, vaak tegen dezelfde moeilijkheden aanlopen.

Daarnaast heeft de methode die we van Ariane leerde mij heel goed geholpen. Het is geen wondermiddel en het is hard werken (steeds weer oefenen), maar ik ben ervan overtuigd dat ik door deze manier van denken voortaan wel vol kan houden om te eten wat ik gepland had. In een aantal bijeenkomsten bouwen de lessen op zodat duidelijk wordt hoe de strategie werkt. Daarna leer je het stapje voor stapje toe te passen. Een aantal elementen blijft wekelijks terugkomen en een aantal elementen (bv uitvoeren van experimenten) varieert per week.

Ik heb voor mijzelf uitgezocht wat voor mij redenen kunnen zijn om ongepland te gaan eten. Ik heb onderzocht waarom ik eet en welke (snelle, haast niet bewuste) gedachten ik heb wanneer ik ongepland eet. De gedachte achter de methode van Ariane is dat als je je daarvan bewust wordt, je die gedachte ook kunt omzetten in een (meer realistische) andere gedachte. Ik ben bijvoorbeeld tot de ontdekking gekomen dat eten bij mij een laagje legt over een emotie of gedachte die ik liever niet wil voelen of aandacht geven (bv te druk zijn, ergens tegenop zien, vermoeidheid). Bewust ervoor kiezen om zo’n emotie/gedachte niet meer weg te eten is best spannend en tegelijkertijd ben ik mij meer bewust dat er iets is dat ik wil wegstoppen. Het werkt dus eigenlijk 2 kanten op.

Het is geen methode waar bij je achterover kan leunen. Je moet echt zelf hard werken en zelf het heft in handen nemen. Het is geen wondermethode, maar het geeft je wel gereedschappen in handen om het deze keer wel vol te houden. Ik heb dan ook niet het idee dat ik aan de lijn doe, maar dat ik gezond eet en dat ik dit in lengte van tijd wil volhouden. Ik heb ook geleerd elke dag iets lekkers in te plannen. Op deze manier wordt iets lekkers onderdeel van mijn eetplan en wordt geen obsessie. Voor mij werkt het.