“Je hebt een angststoornis en een depressie.” Dat is wat de behandelaar van Vera (34) vaststelde na de eerste gesprekken bij Faas Psychologie. Dat zag ze niet aankomen. Vera had zich gemeld omdat ze last had van burnout-klachten. Ze werkte als beeldend kunstenaar en daarnaast had ze een baan in de gehandicaptenzorg. De werkdruk was toegenomen doordat collega’s langdurig ziek waren en hierdoor merkte ze dat ze vastliep. Vera: “Ik had veel stress, altijd. Ontspannen lukte niet meer en ik had last van angsten, een slechte concentratie, slaapproblemen en paniekaanvallen. Zelfs mijn creativiteit liep vast.” Eigenlijk voelde Vera zich al lang zo, maar aan een depressie of angststoornis… Had ze nog niet gedacht.
Vera: “Toch was ik vooral opgelucht toen mijn behandelaar dat zei. Opgelucht dat mijn klachten echt erkend en gezien werden. Ik kom uit een gezin waar niet veel over gevoel wordt gepraat. Ik heb nooit goed kunnen laten zien hoe het echt met mij ging. Want eigenlijk ging het al langere tijd niet goed. Ik had mezelf door te jaren heen ‘uitgegumd’. Ik zat in situaties waarin ik niet gezien werd en weinig liefde kon krijgen. Ik kwijnde helemaal weg en hield alles binnen mijn angstige zelf. De wereld was een onveilige plek, waarin ik zo normaal mogelijk probeerde te doen. Maar ondertussen had ik niet door dat het niet ‘normaal’ was hoe ik mij voelde.
Lees ook: Wat gebeurt er als je emoties onderdrukt?
Dit is PTSS
Naast de depressiviteit en angstklachten bleek er nog meer te spelen. Tijdens mijn studententijd heb ik een traumatiserende gebeurtenis meegemaakt. Deze gebeurtenis had een grote impact op mij, maar ook op mijn omgeving. Het was een hele intense periode. Toch pakte mijn omgeving de draad snel weer op en ging iedereen verder met het leven. Maar ik bleef vierentwintig uur per dag met mijn gedachten bij dat trauma. Ik schrok van alles wat mij aan deze gebeurtenis deed denken, maar had niet door dat dat niet normaal was. Pas tijdens mijn behandeling werd mij verteld: dit is PTSS. Ik had een flink trauma opgelopen.
“De wereld was voor mij een onveilige plek, waarin ik zo normaal mogelijk probeerde te doen.”
Bang muisje
Als een bang muisje begon ik aan mijn traject bij Faas Psychologie om mijn klachten te verminderen. Het zou uiteindelijk zes jaar gaan duren. Eerst had ik individuele gesprekken en kreeg ik EMDR-behandeling om het trauma te verwerken. Een hele bijzondere ervaring, vond ik dat. Een video van de traumatische gebeurtenis speelde zich regelmatig af in mijn hoofd. Tijdens de EMDR-behandeling moest ik daaraan terugdenken en terwijl ik dat deed, vervaagden de sterke emoties die ik daarbij voelde. Het werd lichter. Nu kan ik erop terugkijken als iets ergs wat is gebeurd, maar het brengt me niet meer zo van slag. Dat is een wereld van verschil. Het ging een stuk beter met me, dus ik nam afscheid van Faas Psychologie en was klaar om zelfstandig verder te gaan. Dat bleek toch niet helemaal goed te gaan: de depressie kwam terug. Dus klopte ik voor een tweede keer aan.
“In groepstherapie leerde ik om te voelen wat ik voel, mezelf open te stellen en écht verbinding aan te gaan.”
Groepstherapie
Na een aantal gesprekken met mijn behandelaar werd aan mij gevraagd: is een groepstherapie niet iets voor jou? Heel spannend vond ik dat. In een groep met allemaal mensen die allemaal hun eigen leven hebben. En dan (eerst) ook nog helemaal online, door de beperkende corona-maatregelen. Maar het was goed en heel leerzaam. Soms werd mij een spiegel voorgehouden, soms kon ik me goed aansluiten bij de ervaringen van een ander.
Soms was er herkenning, soms juist niet. De groep was een veilige plek, maar op een bepaalde manier ook een afspiegeling van de maatschappij. Binnen de groep liep ik tegen patronen aan die ik ook in het dagelijks leven heb. Ik ben bijvoorbeeld altijd bang geweest om ruzie te maken en het ergens niet mee eens te zijn. Hier leerde ik om te voelen wat ik voel, te reageren op anderen en soms juist te confronteren. Ik leerde mijzelf open te stellen en echt verbinding aan te gaan. Dit neem ik allemaal mee in mijn relaties en vriendschappen in het dagelijks leven.
Volledig omarmen
De behandeling bij Faas Psychologie was een grote uitdaging. Ik voelde me lange tijd zo slecht, dat ‘er zijn’ al een hele prestatie was. Ik kon niet veel aan en kwam mezelf continu tegen. De angst en paniek waren groot en ik was altijd gespannen. Maar de behandeling was ontzettend nodig. Mijn leven ziet er nu compleet anders uit. Ik kan mijzelf nu volledig omarmen, met al mijn patronen, triggers en kwetsbaarheden. Ik begrijp nu beter waar het vandaan komt en hoe ik er mee om kan gaan, op een manier die bij mij past.
Ik ga de behandeling bij Faas binnenkort echt afronden en daar ben ik helemaal klaar voor. Het is goed zo. Ik kijk heel positief terug op mijn behandeling. Ik ben nu zo’n ander mens dan de schim die ik zes jaar geleden was. De veiligheid die ik binnen de behandeling heb ervaren, heeft hier enorm bij geholpen. Het warme bad waar ik in stapte en het geduld van mijn behandelaar: het heeft er allemaal voor gezorgd dat überhaupt het idee kon ontstaan dat ik in behandeling mocht.
(On)zichtbaar
En mijn creativiteit? Die is weer gaan stromen. Sinds een aantal jaar ben ik bezig met fotografie en ga ik terug naar de basis, terug naar de donkere kamer. Dat vind ik heerlijk om te doen. Als ik nu terugkijk op mijn werk door de jaren heen, realiseer ik me: het ging uiteindelijk altijd over mijzelf. Ik heb altijd een interesse gehad in de psyche en maakte bijvoorbeeld een serie over hysterie. Maar ik heb ook heel veel werken waarop mijn gezicht niet goed zichtbaar is. Achteraf ging het altijd over ‘niet zichtbaar zijn’ en ‘mezelf verstoppen’. Dat is nu wel anders. Ik voel me sterk en heb geleerd dat ik mijzelf de ruime mag geven. Ik voel: het is nu tijd om echt voor mezelf te kiezen.”
De naam in dit artikel is gefingeerd.
